Φαγητό!Ωραια λέξη ε;Όταν την ακούς έρχονται αμέσως στο μυαλό σου μυρωδιές, γεύσεις,ατασταλίες με φίλους,το παστίτσιο της μαμάς και πολλές άλλες όμορφες εικόνες,γιατί πέρα από μια βασική ανάγκη είναι αδιαμφισβήτητα και μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής.Απόλαυση για'σένα και εφιάλτης για κάποιον άλλον.
Μπορεί να σου ακούγεται υπερβολικός ο όρος,αλλά είναι ο πιο ρεαλιστικός, για να περιγράψει την σχέση του βουλιμικού ατόμου με το φαγητό.Ένας εφιάλτης που γίνεται αυτοσκοπός.Μια εμμονή του μυαλού που προσαρμόζει την κάθε του ημέρα πάνω σε αυτό.Φροντίζει να είναι διαρκώς απασχολημένος ,για να γλυτώσει από τη σκέψη του και να περιτριγυρίζεται από κόσμο,με τη λογική ότι αυτό θα τον εμποδίσει να φάει.Μπορεί να αντέξει και τέσσερις ημέρες με μία φρυγανιά και ένα μήλο.Όταν όμως υποκύψει, ξεκινά ένα διατροφικό ξέσπασμα,το οποίο ιατρικά μεταφράζεται σε βουλιμικό επεισόδιο.Συνήθως το έναυσμα για να προκύψει αυτό το επεισόδιο δεν είναι η φυσική αλλά η "συναισθηματική" πείνα,πράγμα που σημαίνει, όπως μαρτυρά η λέξη, οτι οι παράγοντες που το προκαλούν είναι ψυχολογικοί."Τρώω επειδή είμαι απογοητευμένος και όχι επειδή πεινώ πραγματικά".Είσαι ικανός να καταναλώσεις ένα ημερήσιο γεύμα σε μια ώρα με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι σωματικά άρρωστος.
"Και ύστερα ήρθαν οι Ερινύες"
Το βουλιμικό επεισόδιο ολοκληρώνεται και σειρά έχουν οι "Ερινύες",που δεν σε αφήνουν σε ησυχία. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζεις.Ξεκινούν οι παράλογες σκέψεις,όπως "πώς πήρα 20 κιλά σε μια ώρα",απορείς,πως άφησες τον εαυτό σου να παρασυρθεί και να φτάσει σε αυτό το σημείο."Κάτι πρέπει να κάνω για να εξιλεωθώ" λες απο μέσα σου και η εξιλέωση έρχεται με τον πιο νοσηρό τρόπο.Μη μπορώντας να αντέξεις στη σκέψη ότι έχεις καταναλώσει αυτή την υπερποσότητα φαγητού,πανικοβάλλεσαι και προκαλείς στον εαυτό σου εμετό για να αποτινάξεις το βάρος και να "αυτοτιμωρηθείς".Λες ότι δεν θα το ξανακάνεις,αλλά το ξανακάνεις.Νιώθεις ότι δεν μπορείς να το ελέγξεις.Πολλες φορές αισθάνεσαι μοναξιά και μελαγχολία,γιατί κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει.Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.Αν δεν βιώσεις μία παρόμοια κατάσταση δεν μπορείς να κατανοήσεις την ψυχική διάθεση ενός βουλιμικού.Φυσικά πρόκειται για μια θεραπεύσιμη ασθένεια,που μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη κατάλληλη καθοδήγηση και κυρίως με εσωτερική προσπάθεια και αναζήτηση.
Ίσως αν ήσουν κάτοικος εξωτερικού να είχες απαλλαγεί απο αυτή ή και οποιαδήποτε άλλη διατροφική διαταραχή,αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχεις την ατυχία να ζεις σε ένα κράτος που κλείνει τα μάτια μπροστά σε αυτό το φαινόμενο,αδιαφορεί για την ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών του και ιδιαίτερα της νεανικής κοινότητας,που έχει τα περισσότερα κρούσματα,ενώ αρμόδιοι φορείς,οπως τα τάχα εξειδικευμένα ιδρύματα στήριξης παθόντων, που διαλαλούν μέσω διαφημιστικών spot το μείζονος σημασίας έργο τους, στη real life σε βάζουν σε γραμμή αναμονής για τρεις μήνες.
Και επειδή θα περιμένεις πολύ σε γραμμή προτεραιότητας,η λύση είναι μία,προσπάθησε να βρεις τις απαντήσεις μέσα σου.Στη πραγματικότητα η βουλιμία είναι ένα ψυχολογικό ξέσπασμα,που βρίσκει πάτημα στο φαγητό.Έχει να κάνει καθαρά με τη συναισθηματική σου διάθεση και την εικόνα σου για τον εαυτό σου.Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου και μην τον τιμωρείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου