Το Playboy και η εκστρατεία της σεξουαλικής απελευθέρωσης

  Πέρασε ήδη ένας χρόνος από την ημέρα που ο Μr Playboy ή ο κατά κόσμον Χίου Χέφνερ έφυγε από τη ζωή αφήνοντας έτι φτωχότερη την ήδη παρηκμασμένη αυτοκρατορία του. Ο καλύτερος φίλος των εφήβων αλλά και των «μεγαλύτερων» αγοριών, που έφτασε να ξεπερνά τα 7,2 εκατομμύρια δολάρια σε πωλησεις βυθίστηκε στα πλαίσια της όλο και εξελισσόμενης τεχνολογίας με αποτέλεσμα να μιλάμε για μια αναμενόμενη πτώση, αφού η ταχυτάτη ανάπτυξη του Διαδικτύου έδωσε τη δυνατότητα στο καθένα να βιώνει οποιαδήποτε ερωτική πράξη φαντάζεται μόνο με ένα κλικ και εντελώς δωρεάν. Η αύξηση της διαδικτυακής πορνογραφίας ήταν η αφορμή που το Playboy αποφάσισε να εγκαταλείψει για ένα διάστημα το εντελώς «γυμνό» προφίλ του και να στηριχτεί στη δύναμη της γραφής του. Εξάλλου δεν μιλάμε για ένα απλό «ερωτικό» περιοδικό που μεγάλωσε γενιές και γενιές αγοριών αλλά για ένα περιοδικό που φιλοξένησε στις σελίδες του συνεντεύξεις από εκπροσώπους της Τέχνης, της πολιτικής και του αθλητισμού, διηγήματα, πολιτικά κείμενα αλλά και την αρθρογραφία διανοούμενων προσώπων, που με χαρά παραχωρούσαν το υλικό τους στο Playboy, όπως ο Ιαν Φλέμινγκ, ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές και ο Τζακ Κέρουακ.

   Όταν το 1953 συνέθετε το Playboy, o Xεφνερ είχε στο μυαλό του ένα περιοδικό για τον άνδρα, που θα έφερνε την σεξουαλική επανάσταση στη συντηρητική Αμερική του 50΄, αφού στόχος του ήταν να συνδέσει το σεξ όχι με το πορνό αλλά με το κορίτσι της διπλανής πόρτας, μια ιδέα που εδραίωσε με το πρώτο του εξώφυλλο, στο οποίο φιλοξενήθηκε το αθώο και γλυκό sexy girl Marilyn Monroe. H προβολή του γυμνού γυναικείου σώματος μέσα από το περιοδικό προκάλεσε αμφίσημες κριτικές σχετικά με το σκεπτικό του Χέφνερ. Επρόκειτο για μια εκστρατεία γύρω από τη σεξουαλική ελευθερία και το δικαίωμα της γυναίκας να επιλέγει πως θα χειριστεί το σώμα της ή για την εμπορευματοποίηση της γυναικείας σάρκας και τη προώθηση του «φθηνού» και «προσιτού» κοριτσιού, που θα γίνει βορά για την ικανοποίηση των ανδρικών ορέξεων; Ίσως και να μην υπάρχει σωστή απάντηση, αφού θα υπάρχουν πάντα αναγνώστες που θα διαφωνήσουν και άλλοι τόσοι που θα συμφωνήσουν είτε με τη μία είτε με την άλλη εκδοχή.

Το κυνήγι της...επιτυχίας

     Ο Αριστοτέλης προσπαθώντας να ορίσει την ιδανική κοινωνία μίλησε για μία φιλοσοφία ζωής που συνοψίζεται στη φράση "παν μέτρον άριστον". Για τον Αριστοτέλη το μέτρο ήταν μια σπουδαία αρετή που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τον ιδανικό πολίτη στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο προκειμένου να εξασφαλίσει την ευτυχία.
    Ερχόμενοι στο σήμερα και στην επιρροή της δυτικότροπης και υλιστικής κοινωνίας η επιτυχία μεταφράζεται ως ευτυχία και γίνεται αυτοσκοπός. Ο άνθρωπος γαλουχείται με την αντίληψη ότι επιτυχία σημαίνει να βρίσκεσαι ψηλά και δεσμεύεται σε μία συνεχή προσπάθεια να φτάσει και να παραμείνει στη κορυφή αρνούμενος να πέσει από εκεί. Το κυνήγι της επιτυχίας τον κάνει αλαζόνα και είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει θεμιτά και αθέμιτα μεσα για να αποκτήσει όλα εκείνα που θα τον κάνουν επιτυχημένο. Οικογένεια, φίλοι, αξίες και ιδανικά θυσιάζονται στο βωμό της δόξας και του χρήματος, αφού δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματικούς δεσμούς και ηθικούς φραγμούς σε αυτό το ταξίδι. Όπως είχε πει ο Μπρεχτ, όταν είσαι επιτυχημένος,δεν χρειάζεται να είσαι και άνθρωπος.

     Φτάνει η στιγμή να γιορτάσει το επίτευγμα του και τελικά είναι μόνος. Κατέκτησε τη ζωή που πάντα ονειρευόταν, αλλά εκείνος νιώθει δυστυχισμένος. Μέσα στην ηδονή της φαινομενικής του επιτυχίας έρχεται αντιμέτωπος με την εσωτερική του αλήθεια,που φωνάζει την ανάγκη για τη κάλυψη του συναισθηματικού κενού.

    Συνειδητοποιεί ότι επιτυχημένος δεν είναι εκείνος που έχει χρήματα, αναγνωρισιμότητα και δόξα, αλλά εκεινος που καταφέρνει να είναι ευτυχισμένος με τα λίγα, γιατί η επιτυχία μπορεί να μην είναι ευτυχία αλλά η ευτυχία είναι επιτυχία.
   
   
    

Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο στην Αθήνα - Μία ουτοπική πραγματικότητα

 
     Αν σκεφτούμε ότι η κυκλοφορία 1.500.000 νέων αυτοκινήτων από το 2000 μέχρι σήμερα έχει επιβαρύνει κατά 80% την ατμόσφαιρα με σοβαρό αντίκτυπο στη δημόσια υγεία είναι ένας καλός λόγος για να ελαττώσεις την οδήγηση.
   Εδώ και 18 χρόνια η 22η Σεπτεμβρίου γιορτάζεται ως η Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο με τη συμμετοχή 1500 πόλεων της Ευρώπης και τεσσάρων πόλεων του Καναδά για να διδάξει, ότι το αυτοκίνητο ναι μεν αποτελεί ένα μέσο διευκόλυνσης στη καθημερινότητα του ανθρώπου,αλλά η αλόγιστη χρήση του μόνο επιβλαβής μπορεί να είναι και για τον ίδιο και για το περιβάλλον. Καλεί τους οδηγούς να αφήσουν έστω για μία ημέρα το τιμόνι και να μετακινηθούν στη πόλη τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς,το ποδήλατο ή και τα πόδια. Δεν υπάρχει καλύτερο από το να εξερευνάς τη πόλη σου περπατώντας και να γνωρίζεις πτυχές της που ίσως αγνοούσες οδηγώντας. Λίγες ώρες αποχής από την οδήγηση μόνο καταπραϋντικές  θα ήταν για τη σωματική και ψυχική μας υγεία.

  Αν και η Αθήνα συγκαταλέγεται στις πόλεις που συμμετέχουν σε αυτό το θεσμό, η συμμετοχή της δεν είναι παρά θεωρητική, αφού όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα οι δρόμοι έσφυζαν από κίνηση, βαβούρα και καυσαέριο.Βλέπεις ο Έλληνας έχει αποκτήσει μια εξαρτησιογόνα σχέση με το αμάξι του, απολαμβάνει το στρες και τη νευρικότητα της οδήγησης που μία ημέρα αποτοξίνωσης από τη συνήθη νοσηρή κατάσταση στους δρόμους φαντάζει υπερβολικά ήρεμη για τα γούστα του.

Πιο εύκολα θα δω μια καμήλα να περνά από το κεφάλι μιας καρφίτσας παρά μια Αθήνα άδεια από αμάξια. Ίσως συμβεί σε μία ουτοπική πραγματικότητα...  
  
     

Τζίμι Χέντριξ: Σαν σήμερα "έσβησε" ο κορυφαίος κιθαρίστας της ροκ

"Μαύρος Έλβις Πρίσλεϊ" ή ο "Άρθουρ Ρουμπινστάιν" της κιθάρας; Με πολλά ψευδώνυμα θα έχουν να θυμούνται οι fans του Τζίμι Χεντριξ το είδωλο της ροκ και της οργισμένης εφηβείας των 60s και 70s. Αλλά ας μην περιοριστούμε σε δύο μονο δεκαετίες, αφου ο Χέντριξ σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία της ροκ και να γίνει ενα από τα διαχρονικά συμβολα της ως κορυφαίος κιθαρίστας όλων των εποχών. Εκτός από αριστοτέχνης στη κιθάρα υπήρξε εμπνευστής των αντισυμβατικών με τη μουσική του να βρίσκει σύμμαχο κυρίως στη νεολαία της αμφισβήτησης,που έβλεπε στο  Χέντριξ τον εκφραστή της.

Η λατρεία για την κιθάρα και η μουσική πορεία

Από την ηλικία των 15 μέχρι και το τέλος της ζωής του η κιθάρα ήταν η πιο πιστη του φίλη,εκείνη που τον ψυχαγωγούσε και τον παρηγορούσε. Το μεγαλύτερο δώρο ήταν όταν σε ηλικία 17 ετών ο πατέρας του του δώρισε τη πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα μάρκας "Supro Ozark". Δεν την αποχωριζόταν ποτέ. Ακόμα και στο στρατό η συντροφιά του ήταν εκείνη με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνεται επαρκώς στα καθήκοντα του.Η ζωή του πλέον είχε ταυτιστεί με τη μουσική και τη κιθάρα. Από τα 18 του συμμετείχε σε τοπικά συγκροτήματα στο Σιάτλ δίνοντας τη πρώτη του συναυλία στο υπόγειο μιας Ευραϊκης Συναγωγής. Στη συνέχεια συμμετείχε σε πολλά συγκροτήματα όπως τους Kings Cazuals(1963), που δημιούργησε με το Μπίλι Κοξ μετά τη γνωριμία τους στο στρατό,τους Jimmy James and the Blue Flames(1966), Jimi Hendrix Experience(1966) και τους Band of Gypsys(1969). Οι Jimi Hendrix Experience ήταν σταθμός στη καριέρα του,αφού τότε γνώρισε την τεράστια επιτυχία με τα τραγούδια "Hey Joe", "Purple Haze","The Wind Cries Mary" και την αναγνώριση του ως παγκόσμιου ροκ σταρ όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη με εμφανίσεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπως στη Γαλλία. Μετά τη διάλυση τους ήρθε η τελευταία του επαγγελματική συνεργασία με τους Band of Gypsys, με τους οποίους έκανε μια από τις δημοφιλέστερες εμφανίσεις του στο Φεστιβάλ του Woodstock τον Αύγουστο του 1969,όπου μεταξύ άλλων παρουσίασε και τη διασκευή του Εθνικού Ύμνου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
 

   Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970 ο Χέντριξ προστίθεται στο "κλαμπ των 27αρηδων" και γίνεται το τρίτο μέλος ύστερα από το χαμό των Ρόμπερτ Τζόνσον και Μπράιαν Τζόουνς των Rolling Stones, που "σβήνει" στα 27 του χρόνια με μουσικούς θρύλους όπως η Τζάνις Τζόπλιν,ο Τζιμ Μόρισον και ο Κερτ Κομπέιν να ακολουθούν.Όπως τα υπόλοιπα μέλη του περίφημου "Club 27" έτσι και η "βόμβα Χέντριξ" όπως τον αποκαλούσαν έσκασε στη γη,για να κάνει πάταγο και να φύγει ως ενα κορυφαίο μουσικό ίνδαλμα που θα μείνει στη μνήμη των θαυμαστών του για πάντα νέος.
  
      

Το "Αγαπώ Ζωγράφου" αγκαλιάζει και φέτος τους μαθητές του Δήμου

   
    Για τρίτη συνεχή χρονιά εκείνοι που "Αγαπούν Ζωγράφου" το απέδειξαν έμπρακτα συνεισφέροντας στη προσπάθεια συγκέντρωσης σχολικών ειδών και κάλυψης των μαθητικών αναγκών στα σχολεία της περιοχής.
  Δεν πρόκειται για μία απλή κοινωνική δράση αλλά για ένα θεσμό που έχει καθιερώσει η δημοτική κίνηση "Αγαπώ Ζωγράφου" ώστε να στηρίξει το δικαίωμα του κάθε μαθητή για μία αξιοπρεπή σχολική πορεία.

  Από το πρωί του Σαββάτου της 15ης Σεπτεμβρίου δημότες και μη κατέφταναν στη Πλατεία Γαρδένιας προσφέροντας τετράδια, κασετίνες και άλλα σχολικά είδη. Όλοι συσπειρωμένοι για ένα κοινό στόχο, να χαρίσουν όλο και περισσότερα χαμόγελα σε παιδιά του δήμου. Ανάμεσα τους και οι "μικροί" εθελοντές, που ήρθαν αποφασισμένοι με διάθεση συνεισφοράς και αλληλεγγύης να καλύψουν τις ανάγκες των συμμαθητών τους.
  "Η δράση αυτή πραγματοποιείται κάθε χρόνο με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ως ενεργοί πολίτες οφείλουμε να συμβάλουμε και να βοηθήσουμε οικογένειες που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.Κάθε χρόνο 80-100 παιδιά του δήμου έχουν έλλειψη σχολικών ειδών. Στο τέλος της δράσης αφού συγκεντρώσουμε τα σχολικά είδη που χρειάζονται συναντιόμαστε με διευθυντές των τοπικών σχολείων και τα μοιράζουμε. Η προσέλευση του κόσμου είναι μεγάλη και συγκινητική χρόνο με τον χρόνο,αλλά το πιο αξιοσημείωτο στην όλη δράση είναι η συμμετοχή μικρών παιδιών που έρχονται να αφήσουν 5 τετράδια λέγοντας "νοιάζομαι για το συμμαθητή μου". Είναι ευτύχημα να το ακούς αυτό." αναφέρει ο επικεφαλής της δημοτικής κίνησης "Αγαπώ Ζωγράφου", κύριος Κωστής Παπαναστασόπουλος.

    Εδώ και τρία χρόνια το "Αγαπώ Ζωγράφου" υπενθυμίζει σε όλους μας ότι το παιδικό χαμόγελο είναι το πολυτιμότερο αγαθό και αξίζει να παλεύεις για αυτό. Έχοντας βασικό άξονα σκέψης το παιδί ως  μέλλον της κοινωνίας  μέσα από αυτή τη φιλανθρωπική δράση καλεί τους πολίτες με τη συμβολή τους να θέσουν τις γερές βάσεις του σήμερα για ένα υγιές και ισορροπημένο αύριο, το αύριο που ανήκει στα παιδιά μας.
  
 



  
  
 
 
   

Εθνική Μπάσκετ Κωφών Γυναικών:Όταν το όνειρο ξεπερνά τα εμπόδια

   
   Αν με ρωτούσαν ποια γυναίκα αποτελεί πρότυπο προς μίμηση για εσένα,θα σκεφτόμουν πολλά παραδείγματα καθημερινών "ηρωίδων" που αγωνίζονται μέσα στη ζούγκλα,που ονομάζεται κοινωνία,για να ανταπεξέλθουν στις δυσβάσταχτες οικογενειακές και επαγγελματικές τους υποχρεώσεις,γυναίκες που ίσως να μην αναγνωριστούν και να μην ακούσουν ποτέ ένα "μπράβο" ισάξιο της προσπάθειας και της αντοχής τους.Αν έπρεπε να ονοματίσω κάποιες,αυτές θα ήταν σίγουρα οι αθλήτριες της Εθνικής Μπάσκετ Κωφών Γυναικών,έντεκα γυναίκες που αποδεικνύουν εδώ και δεκαοχτώ χρόνια ότι ενα φυσικό "ελάττωμα" δεν αρκεί για να εγκαταλείψεις τα όνειρα σου,αλλά αντίθετα μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για να κυνηγήσεις και να  πραγματοποιήσεις αυτά.

   Με ιστορία που ξεκινά από το 2000 η Εθνική Μπάσκετ Κωφών Γυναικών καταφέρνει να κερδίσει τη παγκόσμια αναγνώριση και να διαγράψει μια επιτυχημένη πορεία στο χώρο του μπάσκετ κατακτώντας σημαντικές θέσεις στα ευρωπαϊκά και τα παγκόσμια πρωταθλήματα με πιο πρόσφατη διάκριση το χρυσό μετάλλιο στους Deaflympics, τους Ολυμπιακούς Αγώνες Κωφών στην Τουρκία τον Ιούλιο του 2017.Αυτή ήταν και η αφορμή για να επέλθει ύστερα από πολλά χρόνια η "πολυπόθητη" εγχώρια αναγνώριση.Ανέκαθεν η Ελλάδα εκτιμούσε τελευταία τα διαμάντια της.Εξάλλου εξειδικεύεται στον αφανισμό  άξιων μιμητικών προτύπων και στη καλλιέργεια κοινωνικών προκαταληψεων απέναντι σε άτομα με ειδικές δεξιότητες.Εκείνος που ξεχωρίζει από το σύνολο είναι επικίνδυνος και αυτό γιατί από την ελληνική κοινωνία απουσίαζε πάντα η παιδεία για την αποδοχή του διαφορετικού.
   Ανάμεσα στις καθημερινές ηρωίδες οι κυρίες της Εθνικής Μπάσκετ Κωφών Γυναικών είναι αξιέπαινες για ένα ακόμα λόγο,αφού παρά τις επαγγελματικές και οικογενειακές απαιτήσεις που καλούνται να ανταποκριθούν καθημερινά,αποτελούν σύμβολα θέλησης και δύναμης,που παραδειγματίζουν τον καθένα από εμάς,πώς ένα πρόβλημα υγείας και η έλλειψη ελεύθερου χρόνου δεν μπορούν να σε αποσπάσουν από αυτό που αγαπάς.Τα παρατάς επειδή θέλεις και όχι επειδή κάτι σε ανάγκασε να το κάνεις.Εκείνες δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή να παραιτηθούν και να διακρίνουν τον εαυτό τους από τους υπόλοιπους αθλητές.Αντίθετα συσπειρώθηκαν για να δημιουργήσουν μια ομάδα που θα ενέπνεε όλους να συνεχίζουν να προσπαθούν και να διεκδικούν τα όνειρα τους.