Τα Χριστούγεννα ήρθαν "νωρίτερα" στο Νοσοκομείο Παίδων

 
   Αν ρωτήσεις ένα παιδί ποίες λέξεις αγαπά, ανάμεσα στις περισσότερες απαντήσεις θα ακούσεις σίγουρα τα Χριστούγεννα. Εκπέμπει μια παραμυθένια λάμψη αυτή η γιορτή, που αγκαλιάζει τις ψυχές των παιδιών και τα κάνει να προσμένουν με χαρά όλο το χρόνο εκείνη τη περίοδο. Τα στολίδια, οι γιορτινές λιχουδιές και το σύμβολο του Άγιου Βασίλη που αφήνει δώρα στα σπίτια συνθέτουν τη "μαγεία" των Χριστουγέννων, τη μαγεία που είναι αφιερωμένη στα παιδιά και που κάνει τόσα μικρά προσωπάκια να χαμογελούν. Με αυτό το κίνητρο εργάζεται και το σωματείο ΠΑΙ.Δ.Υ.(Παιδί.Δύναμη.Υπομονή), το οποίο έφερε νωρίτερα τα Χριστούγεννα στο Νοσοκομείο Παίδων σκορπίζοντας εορταστική διάθεση στις ψυχές των νοσηλευόμενων παιδιών.

      Το μεσημέρι της Τρίτης (18 Δεκεμβρίου) οι διάδρομοι της χειρουργικής κλινικής του Αγλαΐα Κυριακού πλημμύρισαν από χαμόγελα, μουσική και δώρα με σκοπό την ψυχαγωγία των παιδιών και των οικογενειών τους. Γιατροί, νοσηλευτές και οι μικροί ασθενείς έγιναν μέρος της εορταστικής "φιέστας", που έστησε το σωματείο ΠΑΙ.Δ.Υ με μία εθελοντική ομάδα μουσικών έχοντας την ευκαιρία να ακούσουν και να τραγουδήσουν κάλαντα από όλη την Ελλάδα.

   Στη συνέχεια η υπεύθυνη του σωματείου, κυρία Μαρία Μηλαΐτη με τους συνεργάτες της και τους δύο εκλεκτούς καλεσμένους της, τους ηθοποιούς Βλαδίμηρο Κυριακίδη και Μάξιμο Μουμούρη επισκέφτηκαν τα δωμάτια της πτέρυγας για να προσφέρουν δώρα αγάπης χαρίζοντας χαμόγελα στα παιδιά.
   Όποιος είχε τη δυνατότητα να παρευρεθεί σε αυτό το γεγονός θα εισέπραττε το ειλικρινές ενδιαφέρον αυτής της ενέργειας τόσο από τα μέλη του σωματείου ΠΑΙ.Δ.Υ όσο και από το προσωπικό της κλινικής, αφού η ευτυχία στο βλέμμα των παιδιών, όταν κράτησαν τα δώρα τους , ήταν η απόλυτη ικανοποίηση για εκείνους.

  Η κυρία Μηλαΐτη μίλησε στο Anthi's Talks για το έργο του σωματείου αλλά και το έναυσμα για την ίδρυση αυτού: "Το σωματείο "Παιδί.Δύναμη.Υπομονή" ήταν μια ιδέα που προέκυψε μετά από ένα ατύχημα που είχε ο γιος μου, όταν τον παρέσυρε ένα αυτοκίνητο. Για τέσσερις μήνες νοσηλεύτηκε στο Αγλαΐα Κυριακού. Όλο εκείνο το διάστημα αναρωτιόμουν γιατί να συμβεί αυτό; Προσπαθούσα όμως να βρω το θετικό της ιστορίας. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όταν συνήλθε εντελώς ο γιος μου, ξεκινήσαμε με φίλους και γνωστούς να βοηθάμε παιδιά που βρίσκονταν εδώ. Προσφέραμε για τις ανάγκες τους, όπως να αγοράσουμε τεχνολογικό εξοπλισμό, που χρειαζόταν το νοσοκομείο. Στη συνέχεια είπαμε να το επισημοποιήσουμε και ιδρυσαμε το σωματείο ΠΑΙ.Δ.Υ. Από το 2013 βοηθάμε παιδιά και οικογένειες. Πληρώνουμε θεραπείες παιδιών από τροχαία ατυχήματα, οργανώνουμε θεατρικές παραστάσεις προσφέροντας ψυχαγωγία και προσπαθούμε να στηρίζουμε οικονομικά τις οικογένειες που έχουν ανάγκη. Κάποτε πίστευα, ότι ποτέ δεν θα συνέβαινε αυτό στο παιδί μου, αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη. Είναι σημαντικό να βάζουμε το λιθαράκι μας για να βοηθήσουμε εκείνους που το χρειάζονται. Στο σωματείο όλα τα μέλη συνεισφέρουν εθελοντικά. Προσπαθούμε να κάνουμε τίμιες δράσεις χωρίς να ζητάμε χρήματα και όποιος έρχεται σίγουρα αποκομίζει κάτι. Εργαζόμαστε με κόπο και προχωράμε δίνοντας ψυχή ακόμα και με το απειροελάχιστο χρόνο που μπορεί να διαθέσει ο καθένας. Θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω όλους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που δίνουν τη ψυχή τους και πολλές φορές υπό αντίξοες συνθήκες. Θα ήθελα να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στο γιατρό του γιου μου, που έδωσε όλο του το είναι τη περίοδο της νοσηλείας του εδώ και είμαι σίγουρη ότι κάνει το ίδιο για όλα τα παιδιά."

      Για κάποια παιδιά όμως τα Χριστούγεννα δεν είναι το ξέγνοιαστο παιχνίδι και η οικογενειακή θαλπωρή, αλλά η θέα από το παράθυρο ενός νοσοκομειου. Με τη δράση αυτή ο σύλλογος ΠΑΙ.Δ.Υ μας προτρέπει να προσφέρουμε αυτό το λίγο που θα είναι αρκετό για να κάνει ένα παιδί να χαμογελάσει και να νιώσει τη μαγεία των Χριστουγέννων. Όπως είπε χαρακτηριστικά η κυρία Μηλαΐτη "είναι δύσκολο να αλλάξουμε το κόσμο, αλλά είναι εύκολο να χαρίσουμε ένα παιδικό χαμόγελο".

    

Ο πραγματικός Άγιος Βασίλης

    Ήταν Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2004 όταν σε ηλικία 10 ετών ο μύθος του παχουλοκομψού κυρίου με τη λευκή γενειάδα και τη κόκκινη στολή, που μοιράζει δώρα στα παιδιά κατέρρευσε μπροστά στην σκληρή αποκαλυπτική πραγματικότητα.
    Ένα "μοιραίο" παιχνίδι με τα ξαδέρφια μου το βράδυ του πρωτοχρωνιάτικου ρεβεγιόν μας οδήγησε να ανοίξουμε τη "λάθος" πόρτα, για να αντιμετωπίσουμε τη γυμνή αλήθεια, αφού τα δώρα που είχαμε ζητήσει από τον αγαπημένο μας Άγιο βρίσκονταν "κρυμμένα" στο δωμάτιο των γονιών μας. Εκείνη τη χρονιά πέντε μικρά παιδιά έχασαν τη μαγεία των Χριστουγέννων, τη μαγεία που είχαν πλάσει γύρω από την ιδεατή ύπαρξη του Αγίου Βασίλη, τη μαγεία της προσμονής να τον συναντήσουν ή να τον τσακώσουν το βράδυ της Παραμονής, όταν θα γεύεται τα μπισκότα με το γάλα που του άφησαν στο τζάκι.
   Για οχτώ χρόνια καθόμουν άγρυπνη και περίμενα να τον ακούσω, όταν θα κατεβαίνει από τη καμινάδα, αλλά ποτέ δεν ερχόταν αν δεν κοιμόμουν. Από εκείνη τη χρονιά ήξερα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ. Για αρκετό καιρό όπως όλα τα παιδιά, που προσγειώνονται απότομα από το ροζ συννεφάκι στην απομυθοποιητική πραγματικότητα, εχασα τη πίστη μου καθώς είχε εξαλειφεί το νόημα των Χριστουγέννων. 

    Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα οτί ο Άγιος Βασίλης όχι μόνο υπάρχει, αλλά ήταν πολλά περισσότερα από τη "δυτική" μορφή που αφήνει τα δώρα κάτω από το δέντρο. Μπορεί να μην φορά κόκκινη στολή, ούτε να κάνει "χο χο χο", αλλά υπήρχε και θα υπάρχει πάντα ως το αιώνιο σύμβολο της δοτικότητας, της ομονοίας και της φιλανθρωπίας, αξίες που πρεσβεύουν τα Χριστούγεννα. Είτε ως "Santa Claus" είτε ως "Pere Noel" η ως "Weinachtsman" ο Άγιος Βασίλης δεν είναι η διαφημιστική μασκότ των εμπορικών καταστημάτων που θα χρησιμοποιήσει το κίνητρο της αγάπης για να σε παρακινήσει στην άσκοπη κατανάλωση. Είναι το διαχρονικό πνεύμα των Χριστουγέννων που υπενθυμίζει σε μικρούς και μεγάλους ότι η πραγματική αξία αυτής της μεγάλης γιορτής δεν έγκειται στη θορυβώδη υπερεπείδειξη πλούτου, αλλά στη διάθεση του να δίνεις. Να δίνεις δώρα που δεν μετρώνται μόνο σε χρηματική αξία, αλλά κυρίως δώρα ανεκτίμητης αξίας όπως η αγάπη και η αλληλεγγύη.
   Με λίγα λόγια ο σκοπός των Χριστουγέννων δεν είναι να περιμένουμε τον Άγιο Βασίλη αλλά να γίνουμε οι ίδιοι Άγιος Βασίλης.

Για πέντε λεπτά "άνθρωπος"

   Έφτασε λοιπόν αυτή η μία ημέρα εκ των 365 του έτους, που θα θυμηθούμε σαν λαός να σκεφτούμε ότι ανάμεσα μας υπάρχουν και άνθρωποι με ιδιαίτερες ανάγκες. Για άλλη μία χρονιά ευρείας γκάμας εκδηλώσεις αφιερωμένες στο θέμα ΑΜΕΑ θα κατακλείσουν την Αθήνα με το κόσμο να ανταποκρίνεται και να μεταδίδει πλήθος θετικών μηνυμάτων μέσω των social media και τους επιφανείς πολιτικούς να στέλνουν τις δικές τους σκέψεις αισιοδοξίας. Σκέψεις που προτιμούν να μείνουν σκέψεις.
  Η συγκίνηση μου για τη στήριξη του κόσμου είναι πολυ μεγάλη, σχεδόν "εμετική".
  Εντελώς ξαφνικά από το ένα λεπτό στο άλλο όλοι εκείνοι οι άνθρωποι έλαβαν μία αναλαμπή ή είναι πολύ πιθανόν να εστάλη η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και ευαισθητοποιήθηκαν επί του θέματος αναπηρία. Φυσικά αυτή η επιφοίτηση ήρθε πέντε λεπτά μετά το παρκάρισμα σε μία από τις χιλιάδες ράμπες της πόλης. Αλλά ας θεωρήσουμε ότι πρόκειται για 750 άτυχα περιστατικά σε όλη την Ελλάδα. Λίγο οι κακοφωτισμένοι δρόμοι λίγο οι ανύπαρκτες ενδείξεις ΑΜΕΑ, ήταν απλά 750 άτυχες στιγμές, όπως χθες, όπως και το προηγούμενο μήνα. Γιατί δεν νοείται ο Ελληνας να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του.

   Είναι πολύ εύκολο να κινητοποιείς έναν αγώνα συμπαράστασης πίσω από μία οθόνη και να δημοσιεύεις το επίπλαστο ενδιαφέρον σου μέσα από περιττά λόγια. Στη πραγματική ζωή θα σε ζορίσει να κάνεις πράξη τα λεγόμενα σου γιατί η καλοσύνη σου διήρκησε για πέντε  λεπτά, όσο χρόνο διήρκεσε για να γράψεις το post σου στο Facebook. Αφού συγκέντρωσες τα likes που ήθελες επανέρχεσαι στη πρώιμη κατάσταση σου. Έκανες το καθήκον σου σαν Έλληνας πολίτης που σέβεται το συνάνθρωπο του. Τώρα ποία ράμπα θα καταλάβουμε πάλι;
    Όταν το 1992 τα Ηνωμένα Έθνη καθιέρωσαν την Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία βασίστηκαν στο σεβασμό και τη προάσπιση των δικαιωμάτων ατόμων με σωματική αναπηρία. Με τα χρόνια όμως το φαινόμενο της αναπηρίας σε ψυχικό στάδιο άρχισε να βρίσκεται σε έξαρση με αποτέλεσμα να κάνουμε λόγο για ανάπηρες ψυχές, ανάπηρους χαρακτήρες και συμπεριφορές. Ίσως θα έπρεπε η 3η Δεκεμβρίου να μην αποτελεί μια τιμητική ημέρα για την αναγνώριση των ΑΜΕΑ ως μέρος του συνόλου αλλά μια αφορμή για τον εξαγνισμό των αναπήρων ψυχών. Γιατί η υπεροχή της ψυχικής αναπηρίας θα δυσκολεύει πάντα τη σωματική αναπηρία.