Ο Χρήστος Μελέτης είναι αθλητής της εθνικής ομάδας κολύμβησης ΑΜΕΑ και πάσχει από περιφερική πολυνευροπάθεια(Charcot-Marie-Tooth). Μεγάλωσε με αυτό το πρόβλημα και γνωρίζει ότι θα τον συντροφεύει εφ’όρου ζωή. Ωστόσο δεν θα ήταν αρκετό για να τον απομονώσει κοινωνικά και να τον αποτραβήξει από το δικαίωμα του στο όνειρο. Και το όνειρο του Χρήστου αυτή τη περίοδο δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο. Μέσα από μια όμορφη συζήτηση 3 ωρών, που έμοιαζε να κράτησε μόνο 3 λεπτά ο Χρήστος Μελέτης δίνει ένα μάθημα ζωής σε άτομα με ειδικές ανάγκες και όχι μόνο τονίζοντας ότι ένα πρόβλημα υγείας μπορεί να δυσκολέψει τη ζωή σου, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να σε παροτρύνει να παραιτηθείς από αυτή. Η δύναμη για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως θέλουμε βρίσκεται μέσα μας.
Xρήστο σε ποια ηλικία ανακάλυψες το πρόβλημα υγείας σου;
Το πρόβλημα που έχω λέγεται περιφερική πολυνευροπάθεια και παρουσιάστηκε όταν ήμουν 2 χρονών. Γεννήθηκα φυσιολογικά. Στα 2 μου χρόνια οι γονείς μου παρατήρησαν ότι, είχα αστάθεια στα πόδια και έπεφτα κάτω. Με πήγαν στο γιατρό και είδαν ότι έχω αυτή τη πάθηση. Στα 5 θυμάμαι μου φορούσαν γύψο σε όλο το πόδι, επειδή είχε τη τάση να στραβώνει. Στο Δημοτικό μπορούσα να περπατήσω και να παίξω κανονικά, αλλά κουραζόμουν εύκολα. Δεν είχα κίνηση από το γόνατο και κάτω και παρουσίαζα μειωμένη λειτουργικότητα στα χέρια. Δεν μπορούσα να κουνήσω τα πέλματα και τα δάχτυλα και δεν μπορούσα να τρέξω. Οι γιατροί λένε ότι είναι γενετικής φύσης το πρόβλημα αυτό.Κάτι πάει λάθος με μια λειτουργία του DNA και οι μύες μου δεν μπορούν να αναπτυχθούν.
Περνώντας ο καιρός άρχισες να χάνεις τις αντοχές σου με αποτέλεσμα να μην μπορείς να στηριχτείς στα πόδια σου. Φοβόσουν τη σκέψη ότι θα ερχόταν κάποτε αυτή η στιγμή που θα έπρεπε να καθηλωθείς μόνιμα σε αμαξίδιο;
Αρχικά η αστάθεια άρχισε να γίνεται έντονη στην ηλικία των 17 . Ξεκίνησα να χρησιμοποιώ πατερίτσες. Το επόμενο στάδιο ήταν να με στηρίζει κάποιος πέρα από τις πατερίτσες. Ώσπου τον Ιούνιο του 2018 το πήρα απόφαση ότι έπρεπε να κάτσω σε αναπηρικό αμαξίδιο, γιατί θα με διευκόλυνε. Ήξερα πως αν κάτσω σε καρότσι δεν θα μπορούσα να περπατήσω , γιατί σε αυτή τη πάθηση προσαρμόζεσαι σε μια κατάσταση, συνηθίζεις και δεν επανέρχεσαι. Αυτό θα συνέβαινε και με το περπάτημα. Ήξερα πως αν κάτσω δεν θα σηκωθώ ξανά και για αυτό το καθυστέρησα.
Πως αντιμετώπισαν τα παιδιά στο σχολειό το θέμα υγείας σου;
Στο Δημοτικό όταν η ασθένεια ήταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο, φερ’ειπείν δεν είχα έντονο κινητικό πρόβλημα, κάποια παιδιά με κοιτούσαν περίεργα, επειδή ήμουν πολύ αδύνατος λόγω της μυϊκής ατροφίας. Με κορόϊδευαν σαν πείραγμα, ποτέ με κακοπροαίρετη διάθεση. Μέχρι και το Γυμνάσιο η κατάσταση μου ήταν η ίδια. Ήμουν απλά πολύ αδύνατος και είχα αστάθεια στα πόδια. Στο Λύκειο επιδεινώθηκε γρήγορα.
Η ψυχολογική κατάπτωση έπαιξε ρόλο στην επιδείνωση της ασθένειας σου;
Είναι πολύ σημαντικός ο ψυχολογικός παράγοντας. Εγώ εγκατέλειψα τις δραστηριότητες μου και ήμουν μπροστά από ένα PC να παίζω παιχνίδια. Ενώ είχα ακόμα δυνάμεις, εγκατέλειψα εγώ τον εαυτό μου με αποτέλεσμα να χειροτερέψω. Δεν ήμουν δραστήριος και με έριξε αυτό.
Πέρασες περίοδο που κλείστηκες στον εαυτό σου και ήθελες να είσαι μόνο με το Χρήστο;
Όχι από επιλογή. Ενώ στο Γυμνάσιο ήμουν πολύ αγαπητός και είχα πολλούς φίλους, στο Λύκειο αυτό άλλαξε. Δεν ξέρω κατά πόσο φταίει η ψυχολογική μου κατάσταση ή το πρόβλημα υγείας μου που μπορεί να ενοχλούσε τους άλλους, ένιωθα αποξενωμένος και ότι δεν είχα φίλους.
Σήμερα έχεις πραγματικούς φίλους που αγκάλιασαν το Χρήστο ανεξάρτητα από το θέμα υγείας του;
Ναι και είναι πολύ σημαντικό για εμένα. Έχω καλούς φίλους που αγάπησαν και αποδέχτηκαν το Χρήστο για αυτό που είναι χωρίς να στέκονται στο πρόβλημα υγείας μου. Οι φίλοι μου ποτέ δεν με κάνουν να νιώθω ότι διαφέρω.
Χρήστο, πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα σε μια πόλη σαν την Αθήνα;
Η καθημερινότητα μου είναι γενικά δύσκολη λόγω της φύσης της ασθένειας. Για κάποιο άνθρωπο που έχει απλά κινητικό θέμα με τα πόδια δεν είναι τόσο δύσκολο όσο με κάποιον που έχει θέμα σε όλα τα άκρα του. Ωστόσο η γενική κατάσταση της πόλης είναι απαράδεκτη και συμβάλλει στη χειροτέρεψη της καθημερινότητας των ΑΜΕΑ.
Νιώθεις αδικημένος ως πολίτης αυτής της χώρας;
Νιώθω, αλλά πιστεύω ότι για όλους είναι άδικη η Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι άδικη και για κάποιον που τελειώνει τη σχολή του και αναγκάζεται να βγει στο εξωτερικό για να δουλέψει όχι μόνο για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Από τη πλευρά τη δική μου πιστεύω ότι είναι ανεπίτρεπτα τα λεωφορεία στην Ελλάδα. Είναι ανεπίτρεπτο να μην μπορούν να έχουν πρόσβαση στα λεωφορεία άνθρωποι με κινητικά προβλήματα. Μετά τα λεωφορεία το επόμενο πρόβλημα είναι τα πεζοδρόμια, που είναι επίσης απαράδεκτα. Ή θα συναντήσεις ράμπα μόνο από τη μια μεριά του πεζοδρομίου ή θα δεις κατειλημμένες ράμπες από αυτοκίνητα. Το ότι εγώ έχω συνηθίσει αυτή τη κατάσταση και δεν διαμαρτύρομαι δεν πάει να πει ότι δεν είναι απαράδεκτη η κατάσταση στη χώρα. Το βράδυ για να κυκλοφορήσω έξω, πρέπει να φορώ λάμπα για να με βλέπουν και να μην με πατήσουν στο δρόμο. Γιατί αναγκαστικά λόγω έλλειψης πεζοδρομίων, μετακινούμαι στο δρόμο.
Άρα η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αναπηρικό αμαξίδιο στην Αθήνα θυμίζει ταινία περιπέτειας
(Γέλια) Ακριβώς. Ζεις με το κίνδυνο μην σε σκοτώσει κάποιος με το αυτοκίνητο. Εγώ νιώθω, ότι αντί για αμαξίδιο οδηγώ ΙΧ προσπαθώντας να περάσω ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Περιπέτεια! Ουσιαστικά οι ράμπες είναι σαν να δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν στο παρκάρισμα των αυτοκινήτων.
Σε θυμώνει πιο πολύ η αδιαφορία της πολιτείας με την έλλειψη υποδομών και προστασίας του πολίτη ή η έλλειψη παιδείας και η νοοτροπία του «παρτάκια» Έλληνα, που αδιαφορεί για το συνάνθρωπο του;
Στην Ελλάδα δεν αναγκαστήκαμε ποτέ να φτιάξουμε υποδομές. Δεν οργανωθήκαμε ποτέ γιατί δεν το θεωρούσαμε σημαντικό. Π.χ είμαστε καλυμμένοι από την άποψη ότι δεν χιονίζει ή δεν βρέχει πολύ και όταν βρέξει πλημμυρίζουν τα πάντα. Όταν δεν υπάρχει ευαισθητοποίηση σε αυτό το κομμάτι γιατί να προστατεύσουν τα ΑΜΕΑ και όταν η ίδια η πολιτεία αδιαφορεί γιατί να νοιάζονται οι πολίτες;
Θα άφηνες την Ελλάδα για να ζήσεις σε μια χώρα που θα κάλυπτε και θα προστάτευε τις ανάγκες σου;
Ναι. Θα έφευγα για να ζήσω στο εξωτερικό και έχω και προτάσεις να πάω στη Σουηδία λόγω συγγενών μου, που ζουν εκεί. Οι γονείς μου με παροτρύνουν να το κάνω, αλλά δεν είναι εύκολο για έμενα να αφήσω τη χώρα μου.
Εν έτει 2018 συναντάς στο δρόμο ανθρώπους που να αντιμετωπίζουν το θέμα ΑΜΕΑ με έκπληξη και με προκατάληψη;
Έχω εκπαιδευτεί στο να διαβάζω βλέμματα και να καταλαβαίνω με τη διάθεση με κοιτά κάποιος. Στο δρόμο θα με κοιτάξουν όλοι και τα περισσότερα βλέμματα θα είναι αδιάκριτα. Αυτό θα το συναντήσω σε υπερήλικες και σε μικρά παιδιά κυρίως. Έχω όμως βιώσει περιστατικά που με έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση. Είχε τύχει να μπω στο τρένο όταν ήμουν ακόμα με τις πατερίτσες και μου έδωσαν λεφτά επειδή νόμιζαν ότι ζητιανεύω. Έχει τύχει τέσσερις φορές αυτό.
Αυτή η πάθηση σε έχει κάνει να δεις τη ζωή διαφορετικά; Έχει συμβάλλει στο να εκτιμήσεις περισσότερο κάποια πράγματα και στην αντίληψη ζωής σου;
Σίγουρα θα εκτιμούσα περισσότερο να περπατώ(γέλια), αλλά αυτή η ασθένεια με έχει κάνει να σέβομαι τις ιδιαιτερότητες ενός ανθρώπου. Δεν θα κορόϊδευα ποτέ κάποιον. Δεν θα έλεγα ποτέ κακία για κάποιον όπως «αυτός είναι άσχημος» ή «αυτός είναι χοντρός». Δεν θα έκανα ποτέ κάποιον να νιώσει άβολα. Δεν ξέρω αν θα ήμουν έτσι αν δεν είχα αυτή τη πάθηση. Μπορεί να ήμουν παλιοχαρακτήρας.
Ο αθλητισμός πως μπήκε στη ζωή σου και γιατί επέλεξες την κολύμβηση;
Η ενασχόληση με την κολύμβηση δεν ήταν δική μου επιλογή. Απλά ο γιατρός μου πρότεινε αυτό το είδος γυμναστικής ως το ιδανικό για τη μυϊκή θρέψη. Από εκεί και πέρα ο πρωταθλητισμός ήταν δική μου απόφαση. Ήθελα να το κάνω, γιατί ήθελα ένα κίνητρο στη ζωή μου. Έλεγα άπαξ και το ξεκίνησα θέλω να το πετύχω. Το Μάϊο έκανα καλούς πανελλήνιους χρόνους και μπήκα τον Ιούνιο στην εθνική ομάδα κολύμβησης για ΑΜΕΑ. Μετά το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Ιρλανδία, που δεν είχα πολύ καλή απόδοση ταρακουνήθηκα για να προσπαθήσω παραπάνω.
Θα συναντήσει κάποιος έντονο ανταγωνισμό ανάμεσα στους αθλητές AMEA με το σκεπτικό ότι ο καθένας λόγω της πάθησης του έχει την ανάγκη να ξεχωρίσει και να πετύχει στο αντικείμενο του;
Στους Ολυμπιακούς αγώνες υπάρχει ανταγωνισμός, επειδή υπάρχουν αρκετά άτομα. Στους Παραολυμπιακούς ο ανταγωνισμός έγκειται στην κατηγοριοποίηση των αθλητών. Η κατηγοριοποίηση εξαρτάται από την αναπηρία του κάθε αθλητή. Υπάρχει η κατηγορία ατόμων με κινητικά προβλήματα, η κατηγορία τυφλών και η κατηγορία ατόμων με νοητικά προβλήματα. Η κατηγοριοποίηση γίνεται ανάλογα με τη σοβαρότητα της αναπηρίας. Μπορεί ας πούμε κάποιος να είναι σε κάποια κατηγορία που δεν αξίζει και να ζηλεύει κάποιον που να είναι στη κατηγορία που θα ήθελε να είναι. Κάποιοι μπορεί να επικαλούνται πιο σοβαρά προβλήματα για να μπουν σε μια κατηγορία που θα μπορούσαν να αποδώσουν καλύτερα αθλητικά και να πάρουν μετάλλεια. Αυτό συμβαίνει παγκοσμίως.
Σε εξιτάρει η ιδέα του να μάχεσαι για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο; Είναι μια πρόκληση που σε γεμίζει με δύναμη ή σε φοβίζει;
Καθημερινά λέω στον εαυτό μου ότι στους Παραολυμπιακούς πρέπει να πάω. Είναι στοίχημα με τον εαυτό μου αυτό. Για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Μαλαισία ίσως να μην είμαι καλά προετοιμασμένος για να πάω. Στους Παραολυμπιακούς πρέπει να πάω. Είναι το κίνητρο μου για να αγωνιστώ σκληρά. Είναι ο πρώτος και βασικός σκοπός.
Εν όψει της νέας χρονιάς τι ευχή θα ήθελες να δώσεις στο κόσμο και ποια ευχή θα έδινες στον εαυτό σου;
Θα ευχόμουν λιγότερη κακία στο κόσμο. Νιώθω ότι λείπει η καλοσύνη. Για εμένα θα ευχόμουν να είμαι πιο δυνατός. Αν έχω ψυχική δύναμη θα έχω και σωματική.
Ευχαριστώ πολύ το Χρήστο Μελέτη για τη συνέντευξη,που μου έδωσε!
Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους!
