30 Μαΐου 1941 και έχει περάσει ήδη ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς. Δυο νέοι φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας εκπροσωπώντας τον αγανακτισμένο και υπερήφανο ελληνικό λαό, που δακρύζει στην εικόνα της κυματιζόμενης ναζιστικής σημαίας παρακινούμενοι από το νεανικό και επαναστατικό τους πάθος αποφασίζουν να κατεβάσουν την γερμανική σβάστικα από το μνημείο της Ακρόπολης. Φυσικά η απόφαση αυτή δεν βασίστηκε σε μια επιπόλαιη σκέψη της στιγμής, αλλά σε ένα προμελετημένο σχέδιο, που εμπνεύστηκαν οι δυο νεαροί ένα ανοιξιάτικο σούρουπο, που κοιτούσαν την Ακρόπολη από το Ζάππειο. Από εκείνη την στιγμή άρχισαν να μελετούν στην Εθνική Βιβλιοθήκη ό,τι σχετικό υπάρχει με τον Ιερό Βράχο εξετάζοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια, αφού τυχόν λάθος θα σήμανε το θάνατο τους. Το βράδυ της 30ης Μαΐου του 1941 και αφού το ίδιο πρωί πληροφορήθηκαν την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς, θέτουν το σχέδιο σε εφαρμογή.
Η ώρα είναι 9.30 μ.μ. Ο Γλέζος και ο Σάντας πηδούν τα σύρματα, σέρνονται ως τη σπηλιά του Πανδρόσειου Άντρου και χρησιμοποιούν τις σκαλωσιές των αρχαιολόγων προκειμένου να ανεβούν. Προχωρούν προς τον ιστό της σημαίας και για καλή τους τύχη εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας φρουρός που θα μπορούσε να τους ανακαλύψει. Με γρήγορες κινήσεις κατεβάζουν το τεραστίων διαστάσεων σύμβολο του Γ' Ράιχ, διπλώνουν τη σημαία και ακολουθούν την ίδια διαδρομή προκειμένου να κατέβουν καταφέρνοντας να μη γίνουν αντιληπτοί για ακόμη μια φορά. Η ηρωική αυτή ενέργεια, που ήρθε να τονώσει το ηθικό του πληγωμένου έθνους καταγράφεται με τα πιο φωτεινά γράμματα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας ως η πρώτη αντιστασιακή πράξη της κατοχής και το έναυσμα για την ίδρυση τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς των δυο μεγάλων αντιστασιακών οργανώσεων, της ΕΑΜ και της ΕΔΕΣ.
77 χρονιά μετά και παρά την διεθνή ιστορική αναγνώριση αυτού του γεγονότος η υπόθεση Γλέζου-Σάντα συνεχίζει να αποτελεί προϊόν αλλεπάλληλων πολιτικών διαμαχών ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά. Από την μια οι «αρνητές» του δεξιού μετώπου μιλούν για έναν «προπαγανδιστικό μύθο» της αριστεράς με σκοπό την ηρωωποίηση της και από την άλλη μεριά υποστηρικτές του αριστερού μετώπου απευθύνονται στους «αμφισβητητές» οπαδούς της δεξιάς με τους χαρακτηρισμούς «δωσίλογοι» και «γερμανοτσολιάδες», οι οποίοι αρνούνται να αποδεχτούν μια τέτοιου είδους ηρωική και πατριωτική πράξη από δυο «αριστερούς» νέους, αφού ανέκαθεν κατηγορούσαν την Αριστερά για «ανθελληνιστική» και «αντιπατριωτική» πολιτική.
Εκείνο στο οποίο θα έπρεπε να εστιάσουμε είναι η συμβολική χροιά αυτή της ενέργειας, η οποία δεν αποτυπώνει τον ηρωισμό και τον πατριωτισμό δυο νέων, αλλά την υπερηφάνεια ενός ολόκληρου λαου, που εκφράστηκε μέσω δυο εκπροσώπων του. Επομένως ως ένα ενιαίο έθνος με κοινά βιώματα και πληγές, ανεξάρτητο από κομματικές ιδεολογίες και συμφέροντα, που αγωνιζόταν μια ζωή ενάντια στον κατακτητή, εκείνο που πρέπει να αποζητάμε και πολύ περισσότερο να ευχόμαστε είναι αυτή η πράξη να έχει συμβεί όχι από κάποιον δεξιό ή αριστερό αλλά από κάποιον Έλληνα, γιατί σε περιόδους πολέμου ο ηρωισμός και ο πατριωτισμός δεν έχουν πολιτικό χρώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου