Ανάμεσα στις ετερογενείς μορφές κρίσης που πλήττουν τη χώρα μας, θα έπρεπε να μας προβληματίσει και η εννοιολογική κρίση του πολιτισμού. Μέσα από διηνεκείς προσπάθειες να ορίσουν εκείνο που θεωρούσαν ως βασικό άξονα μιας κοινωνικής δομής, ανθρωπολόγοι, φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο πολιτισμός καθορίζεται από τις ενέργειες,τις συμπεριφορές και τις αξίες των μελών της εκάστοτε κοινωνίας. Παίρνωντας ως παράδειγμα την αντιμετώπιση ατόμων τρίτης ηλικίας θα μπορούσαμε να συνθέσουμε μια ενδεικτική εικόνα για το πολιτισμό μιας χώρας. Αν εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας στη προσέγγιση του ζητήματος από την ελληνική πολιτεία σίγουρα θα μιλούσαμε για μια μορφή πολιτισμικής κρίσης.
Η καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Ηλικιωμένων από τον ΟΗΕ το 1990 έθεσε τις βάσεις για την αναθεώρηση της κοινωνικής μεταχείρισης των ατόμων τρίτης ηλικίας. Έκτοτε οι κυβερνήσεις κλήθηκαν να διασφαλίσουν το δικαίωμα των ηλικιωμένων στην ανεξαρτησία και την ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Σε κράτη του εξωτερικού η συνταξιοδότηση δεν σηματοδοτεί την απόσυρση και την αδρανοποίηση των ηλικιωμένων με τον εγκλεισμό τους σε κάποιο σπίτι ή ίδρυμα. Αντίθετα προσφέρονται ευκαιρίες για ένα νέο ξεκίνημα με νέες εμπειρίες και γνώσεις. Αντιμετωπίζονται ως δραστήρια μέλη και όχι ως ασθενής κοινωνική τάξη. Όταν στη Βρετανία, στη Γαλλία και τις ΗΠΑ λειτουργούσε Πανεπιστήμιο Τρίτης Ηλικίας για τη προάσπιση του δικαιώματος κάθε ηλικιωμένου στην εκπλήρωση των προσωπικών του στόχων, στην Ελλάδα ο κύριος Τσακαλώτος έκανε λόγο για τον επιβαρυντικο ρόλο των υπερηλίκων συνταξιούχων στην κοινωνική ομαλότητα. Μάλιστα προτείνει τη σύντομη αποδήμηση τους εις τόπον χλοερόν ως προσοδοφόρα λύση για την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος.
Δεν τίθεται συζήτηση για εξεύρεση πολιτικής με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, ούτε υπάρχει περιθώριο για restart σε μία ομάδα ατόμων, που οφείλουν σύμφωνα με τους κυβερνώντες να έχουν την αξιοπρέπεια να αποσυρθούν, ώστε να διευκολύνουν το κρατικό μηχανισμό.
Επανατοποθετώντας την αποψη περί πολιτισμικής διάστασης στο ζήτημα της τρίτης ηλικίας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι τουλάχιστον ουτοπικό να μιλήσουμε για πολιτισμική εξέλιξη σε μία κοινωνία, όπου κυριαρχεί ο ηλικιακός ρατσισμός και πλήττεται ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου