Μετά το ιστορικό συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου του 2018 ο ελληνικός λαός ξεχύθηκε ξανά στους δρόμους για να εκπληρώσει το χρέος στην εθνική του συνείδηση.
Από νωρίς το πρωί της 20ης Ιανουαρίου το κέντρο της Αθήνας άρχιζε να πλημμυρίζει από Έλληνες όλων των ηλικιών που αναφωνούσαν με σθένος και δύναμη την αντίσταση τους στο ξεπούλημα της πατρίδας τους. Συνθήματα, αγωνιστικά τραγούδια και ο επαναστατικός αναβρασμός ανέβαζαν τον εθνικό παλμό με πρωταγωνίστρια για μια ακόμη φορά τη γαλανόλευκη πανδαισία που σκέπαζε τους διαδηλωτές σαν μια ασπίδα προστασίας στη δόλια στρατηγική πολιτική.
Συμμετέχοντας στο συλλαλητήριο μαζί με όλους εκείνους που πασχίζουν να διατηρήσουν τη ταυτότητα τους ένιωθα παρατηρητής ενος ιστορικού dejaviu του ελληνικού λαού, του λαού που ανέκαθεν μαχόταν αέναα απέναντι στο κατακτητή που καπήλευε την πολιτισμική του κληρονομιά, στον Έλληνα που πάντοτε καλούνταν να αγωνιστεί για να προστατεύσει την εθνική του υπερηφάνεια.
Έτσι και χθες όλοι μαζί έγιναν μια φωνή διαμαρτυρόμενοι για τη προσβολή της καθολικής ελληνικής ταυτότητας της Μακεδονίας.
Σε μια χώρα οπως η Ελλάδα η υπεράσπιση των εθνικών φρονημάτων είναι έγκλημα και το ηχηρό πατριωτικό μήνυμα που με τόσο πάθος βροντοφώναζαν τόσοι Έλληνες ήταν επικίνδυνο να ακουστεί, για αυτό και έπρεπε να σιγήσει με "δημοκρατικές" διαδικασίες. Τι πιο "δημοκρατικό" λοιπόν από μια φασιστική προβοκάτσια με χημικά και δακρυγόνα, που θα "αναισθητοποιούσε" την κοινή γνώμη;
Σε μια φημολογούμενη δημοκρατική κοινωνία η διεκδίκηση των εθνικών δικαιωμάτων και η ελευθερία έκφρασης φιμώθηκαν από τους "δημοκράτες" ηγέτες.
Βλέπεις θα συνέφερε πολλούς ο Ελληνας να υπομένει καρτερικά την καταπάτηση της πατρίδας του, αλλα ο ραγιαδισμός δεν ταιριάζει σε εναν λαό που αγωνιζόταν πάντα για την εθνική του ανεξαρτησία.
Όσα δακρυγόνα και αν εκτοξευτούν η μοίρα του Έλληνα δεν είναι να είναι ραγιάς.
Από νωρίς το πρωί της 20ης Ιανουαρίου το κέντρο της Αθήνας άρχιζε να πλημμυρίζει από Έλληνες όλων των ηλικιών που αναφωνούσαν με σθένος και δύναμη την αντίσταση τους στο ξεπούλημα της πατρίδας τους. Συνθήματα, αγωνιστικά τραγούδια και ο επαναστατικός αναβρασμός ανέβαζαν τον εθνικό παλμό με πρωταγωνίστρια για μια ακόμη φορά τη γαλανόλευκη πανδαισία που σκέπαζε τους διαδηλωτές σαν μια ασπίδα προστασίας στη δόλια στρατηγική πολιτική.
Συμμετέχοντας στο συλλαλητήριο μαζί με όλους εκείνους που πασχίζουν να διατηρήσουν τη ταυτότητα τους ένιωθα παρατηρητής ενος ιστορικού dejaviu του ελληνικού λαού, του λαού που ανέκαθεν μαχόταν αέναα απέναντι στο κατακτητή που καπήλευε την πολιτισμική του κληρονομιά, στον Έλληνα που πάντοτε καλούνταν να αγωνιστεί για να προστατεύσει την εθνική του υπερηφάνεια.
Έτσι και χθες όλοι μαζί έγιναν μια φωνή διαμαρτυρόμενοι για τη προσβολή της καθολικής ελληνικής ταυτότητας της Μακεδονίας.
Σε μια χώρα οπως η Ελλάδα η υπεράσπιση των εθνικών φρονημάτων είναι έγκλημα και το ηχηρό πατριωτικό μήνυμα που με τόσο πάθος βροντοφώναζαν τόσοι Έλληνες ήταν επικίνδυνο να ακουστεί, για αυτό και έπρεπε να σιγήσει με "δημοκρατικές" διαδικασίες. Τι πιο "δημοκρατικό" λοιπόν από μια φασιστική προβοκάτσια με χημικά και δακρυγόνα, που θα "αναισθητοποιούσε" την κοινή γνώμη;
Σε μια φημολογούμενη δημοκρατική κοινωνία η διεκδίκηση των εθνικών δικαιωμάτων και η ελευθερία έκφρασης φιμώθηκαν από τους "δημοκράτες" ηγέτες.
Βλέπεις θα συνέφερε πολλούς ο Ελληνας να υπομένει καρτερικά την καταπάτηση της πατρίδας του, αλλα ο ραγιαδισμός δεν ταιριάζει σε εναν λαό που αγωνιζόταν πάντα για την εθνική του ανεξαρτησία.
Όσα δακρυγόνα και αν εκτοξευτούν η μοίρα του Έλληνα δεν είναι να είναι ραγιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου