Το κυνήγι της...επιτυχίας

     Ο Αριστοτέλης προσπαθώντας να ορίσει την ιδανική κοινωνία μίλησε για μία φιλοσοφία ζωής που συνοψίζεται στη φράση "παν μέτρον άριστον". Για τον Αριστοτέλη το μέτρο ήταν μια σπουδαία αρετή που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τον ιδανικό πολίτη στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο προκειμένου να εξασφαλίσει την ευτυχία.
    Ερχόμενοι στο σήμερα και στην επιρροή της δυτικότροπης και υλιστικής κοινωνίας η επιτυχία μεταφράζεται ως ευτυχία και γίνεται αυτοσκοπός. Ο άνθρωπος γαλουχείται με την αντίληψη ότι επιτυχία σημαίνει να βρίσκεσαι ψηλά και δεσμεύεται σε μία συνεχή προσπάθεια να φτάσει και να παραμείνει στη κορυφή αρνούμενος να πέσει από εκεί. Το κυνήγι της επιτυχίας τον κάνει αλαζόνα και είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει θεμιτά και αθέμιτα μεσα για να αποκτήσει όλα εκείνα που θα τον κάνουν επιτυχημένο. Οικογένεια, φίλοι, αξίες και ιδανικά θυσιάζονται στο βωμό της δόξας και του χρήματος, αφού δεν υπάρχει χώρος για συναισθηματικούς δεσμούς και ηθικούς φραγμούς σε αυτό το ταξίδι. Όπως είχε πει ο Μπρεχτ, όταν είσαι επιτυχημένος,δεν χρειάζεται να είσαι και άνθρωπος.

     Φτάνει η στιγμή να γιορτάσει το επίτευγμα του και τελικά είναι μόνος. Κατέκτησε τη ζωή που πάντα ονειρευόταν, αλλά εκείνος νιώθει δυστυχισμένος. Μέσα στην ηδονή της φαινομενικής του επιτυχίας έρχεται αντιμέτωπος με την εσωτερική του αλήθεια,που φωνάζει την ανάγκη για τη κάλυψη του συναισθηματικού κενού.

    Συνειδητοποιεί ότι επιτυχημένος δεν είναι εκείνος που έχει χρήματα, αναγνωρισιμότητα και δόξα, αλλά εκεινος που καταφέρνει να είναι ευτυχισμένος με τα λίγα, γιατί η επιτυχία μπορεί να μην είναι ευτυχία αλλά η ευτυχία είναι επιτυχία.